นิทานเเปล- เสียงที่หายไปกับความคิดถึง

นิทานเเปล- เสียงที่หายไปกับความคิดถึง

มิสะป่วยมานานหลายปีเเล้ว เธอเป็นคุณหนูตระกูลสูงสักศ์
เธอจึงไม่มีเพื่อน มีก็เเต่คนรับใช้ไปวันๆ ริสะเบื่อที่ต้องใช้ชีวิตเเบบนี้ทุกวัน พ่อเเม่ของเธอไม่ยอมให้เธอออกไปไหนเลย
เเละในบ้านหลังเดียวกันมีคนใช้เป็นชายใบ้อยู่คนหนึ่ง ชื่อ ซายะ
ชายชอบมิสะมากเเต่เพราะเป็นใบ้ก็เลยพูดไม่ได้ ซายะก็เลยชอบไปมองที่ชอบมองที่หน้าต่างห้องนอนของมิสะ
เเละมองจนกระทั่งห้องของมิสะจะปิดไฟห้องนอน เขาทำอย่างนี้ทุกวัน
ในหนาวฤดูที่หิมะตกไปยังฤดูร้อน
ซายะนึกขึ้นได้ที่มีฟลุตเก่า ๆ อันหนึ่ง
ในหนาวฤดูที่หิมะตก วันที่เเสงไฟในห้องนอนมิสะส่องสว่าง ซายะเป่าฟลุตเก่า ๆเป็นเพลง เเละเพลงนี้เป็นเพลงที่เเม่ได้สอนไว้เเละเป็นเพลงเดียวที่เขาเป่าได้ มิสะได้หันมามองที่ตามเสียงที่หน้าต่าง ก็เห็นซายะกำลังเป่าฟลุตอยู่ข้างหน้าต่างของเธอ
ทุกครั้งที่ห้องนอนของเธอปิดไฟ
เธอจะขอให้เเม่บ้านทิ้งตะเกียงที่จุดไฟให้เธอ เธอจะนำไปไว้ข้าง
หน้าต่างบอกให้ซายะรู้ว่าเธอยังไม่หลับ
เขาก็จะเป่าเพลงจนกว่าเธอจะดับตะเกียงที่หน้าต่าง เเละเป็นอย่างนี้ไปทุกวัน
วันหนึ่งซายะหายไปจากหน้าต่างของมิสะ ถึง 5-6 วัน มิสะพยายามตามหา ซายะที่หายไปเเต่ก็ไม่เจอ พอถามเเม่บ้านก็เลยพาไปที่ห้องของคนใช้ท้ายบ้านของเธอ
"คุณหนูค่ะ ของอยู่ที่นี้ค่ะคุณหนู เขาเป็นใบ้จึงพูดไม่ได้ "มือของเเม่บ้าน
ก็เปิดประตู
"เขาชื่อซายะค่ะ คุณหนู"
"เป็นไรบ้างซายะ" ถึงเเม้จะพูดไม่ได้เเต่ซายะก็ดีใจมากที่มิสะมาเยี่ยม
"ฉันคิดถึงเสียงฟลุตของเธอนะ"
"ฉันมาตามหาเสียงฟลุตที่หายไปจากหน้าต่างของฉัน"มิสะพูดเเล้วก็พลางยิ้ม หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวมาโดยเช็ดเหงื่อที่ซึมออกมาให้ซายะ
"ผ้าผืนนี้ฉันให้เธอนะ เก็บไว้ให้ดีนะ"
มิสะหยิบฟลุตของขึ้นมาเป่าเป็นเพลงเดียวกับที่ซายะเป่า
เเละนี่เป็นครั้งเเรกที่ทั้งได้พบกันในละดับที่ใกล้ชิดกันมากขณะนี้
เเละถึงเเม้ซายะจะพูดไม่ได้เเต่ในใจของเขาคิดว่า"เมื่อเขาหายเเละจะไปเป่าอีกเป่าทุกวันเป่าไปตลอดชีวิต
เป่าให้คุณหนูฟัง "เเล้วก็หลับไป

"เสียงเพลงนั้นไม่มีพรหมเเดนไม่ว่าชาติใดภาษาใด พิการเเค่ไหนก็ไม่สำคัญ "

» นิทานเเปล- ตำนานรักกำเเพงเมืองจีน
» นิทานเเปล-ของขวัญให้คุณยาย
» นิทานเเปล - เรื่อง ใบไม้ใบสุดท้ายในฤดูใบไม้ร่วง